Shadow of the Tomb Raider

In dit vooralsnog laatste deel van de reboot-trilogie zien wij een doorgewinterde Lara Croft de strijd aan gaan met Trinity. De paramilitaire organisatie die zij in de 2015 uitgekomen Rise of the Tomb Raider al te lijf ging samen met Jonah Maiava. Die laatste staat in dit deel ook weer aan haar zijde en speelt van tijd tot tijd op als haar geweten, want dat heeft ze nodig. In Shadow of the Tomb Raider is Lara meedogenloos en een keiharde killer.

Het verhaal gaat enkele weken verder na de gebeurtenissen uit het vorige deel. Lara en Jonah reizen af naar Cozumel, Mexico vastberaden om Trinity te stoppen. Zij stuiten daar op de groepering onder leiding van Pedro Dominguez. Geboren als lid van de Amaru-stam, in de verborgen stad Paititi. Jaren van hongersnood teisterde de gemeenschap en Dr. Dominguez besloot erop uit te gaan en een oplossing te zoeken buiten de gemeenschap, maar werd uitgestoten en verantwoordelijk gehouden voor het lijden van de Amaru. Met de jaren werd hij paranoid-er in zijn zoektocht naar de bescherming van zijn volk en vond zijn heil in de mythe van de Sleutel van Chak Chel en de Zilveren doos van Ix Chel. Op zichzelf had de sleutel de macht om The Cleansing te activeren, een Maya-apocalyps waarin een tsunami, een storm, een aardbeving, een vulkaanuitbarsting en ten slotte de dood van de zon de wereld zouden verwoesten, zodat de overlevenden opnieuw konden beginnen. Wanneer de sleutel zou worden gecombineerd met de zilveren doos, zou het echter kunnen worden gebruikt om de kracht van de apocalyps te benutten om Paititi te beschermen, of zelfs om de wereld opnieuw te scheppen.

In een ondergrondse tempel vinden wij dan ook onze heldin, verwikkeld in een race om de sleutel die zij dan ook wint, maar tot gevolg de The Cleansing aftrapt en het natuurgeweld van een tsunami afroept over Mexico. Dr. Dominguez en zijn troepen vervolgen de zoektocht richting Peru en Paititi naar het andere component, de Zilveren doos van Ix Chel, in de hoop de apocalypse te stoppen en de wereld te kunnen hervormen naar zijn idee en Paititi te redden van de ondergang. Uiteraard op de voet gevolgd door Lara en Jonah, die zijn manier wat te rigorous en destructief vinden.

Na deze introductie van het verhaal, wellicht wat aanschurkend tegen de term “spoiler”, maar dit weerspiegeld ruwweg informatie uit het eerste half uur van de game, dus in mijn opzicht nog wel aan de veilige kant, moeten wij het gelijk hebben over de prachtige overweldigende omgevingen. Niet alleen de ver-gezichten, maar met name het oog voor detail is ongekend in dit deel. Dat blijkt al gelijk uit het begin, waarbij Lara in een nachtelijke setting, tijdens een soort van Cinco de Mayo-achtige viering, zich een weg baant door smalle straatjes, verlicht door duizenden kaarsen en een verscheidenheid aan kleurrijke mensen. Deze eerste scene slokt je op, door de pracht en oog voor detail, maar waar de game echt uitblinkt is natuurlijk wanneer de locaties zich verplaatsen naar de jungle en ruïnes van Peru. Die immense bouwwerken torenend boven het bladerdek uit, de één nog imposanter dan de ander. In de verte doemt een tempel op waarvan je weet dat je daar heen moet en je wilt ook. Je wilt naar die prachtige tempel. Kijken naar wat zich daar afspeelt en welke verborgen schatten je zult vinden.

Dat is altijd de essentie geweest van Tomb Raider. Klimmen en klauteren door de meest onherbergzame gebieden, in deze reboot serie nog meer dan voorheen, springen, bijna vliegend door de lucht, naar ver gelegen richels. Deze net niet halen of gewoon verkeerd springen en een vrij grafische dood tegemoet gaande, om er vervolgens achter te komen dat jij niet verkeerd sprong, maar dat de game het niet registreerde en bij poging zes het uiteindelijk wel lukt. Allemaal hele herkenbare momenten uit de eerdere games en ook weer zeker aanwezig in Shadow of the Tomb Raider. Een irritatie voor velen, maar ergens toch ook de charmes van deze legendarische game-reeks.

De charmes van Tomb Raider zijn ook terug te vinden in de puzzels die in de tombes liggen te wachten. Voornamelijk gewapend met een boog zul je met touw- en vuur-pijlen de nodige hersenbrekende hindernissen moeten oplossen. Van zware contragewichten tot exploderende vaten, allemaal onderdelen die je zult aantreffen in de tergend uitdagende bouwwerken.

Wil je deze echter iets vlotter doorworstelen, dan kun je middels een nieuw concept van deze al oude feature, de moeilijkheidsgraad aanpassen. Je kunt de moeilijkheid van drie elementen, “combat”, “puzzle” en “platforming”, onafhankelijk van elkaar regelen. Deze zijn in te stellen op “hard”, “normal” en “easy”. Bij het platforming zul je merken dat de witte substantie die de richels of een beklimbaar stuk muur aangeven, compleet verdwijnen wanneer je de moeilijkste setting kiest en juist duidelijker zullen zijn op de makkelijkste stand. De hints in de puzzels zullen, net als het vorige onderdeel, niet of juist wel zichtbaar zijn. Je kunt er dus voor kiezen om de puzzels uitdagender te maken, omdat dat het gene is dat jou persoonlijk aantrekt. Daar waar je wellicht de combat-passages sneller door wilt wandelen, omdat dat nou net niet helemaal jouw ding is.

Verspreid over de uitgestrekte map zijn ook de zogenaamde Challenge Tombs te vinden. Tombes waarin de puzzels net even uitdagender zijn dan de rest van het spel, maar waar aan het einde wel een fijne prijs ligt in de vorm van een skill. Skills die je niet per se nodig hebt om het spel uit te spelen, maar welke zeker een playthrough op de moeilijkste graad zullen voorspoedige. Deze challenge tombs zijn dat gene waarom ik graag Tomb Raider speel. Niets van al dat schieten, gewoon klimmen, mis springen, dood gaan, puzzels oplossen, 20 minuten rond dwalen, omdat je net dat richeltje hebt gemist waar je op dient te klimmen.

Wat valt er nog meer over Shadow of the Tomb Raider te zeggen? De gameplay is niet vernieuwend, de characters kunnen wel iets meer diepgang gebruiken, de omgevingen zijn prachtig, maar waar het echt om draait, waar het altijd om gedraaid heeft bij Tomb Raider, dat doet de game erg goed. Dat wat er in de challenge tombs noodzakelijk is om te overleven en te overwinnen, dat is waar de game om draait. Natuurlijk, er zit een verhaal in om niet saai en eentonig over te komen en de drijfveer achter dat verhaal is, omdat je wilt weten hoe Lara het er vanaf brengt, maar het gevoel van voldoening wanneer je een ogenschijnlijk moeilijke jump haalt of een lastige puzzel oplost, dat is waar het om draait en dat is waarom je Shadow of the Tomb Raider zou moeten kopen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *