A Way Out

In een tijd van snelle singleplayer of online multiplayer games is A Way Out een wat vreemde, maar  meer dan welkom, eend in de bijt. Hoewel je nog steeds online samen kunt spelen, komt deze game het meest tot zijn recht wanneer de gene met wie je speelt naast je op de bank zit.

Dat gezegd hebbende ook maar gelijk even melden dat er simpelweg géén singleplayer mode is, dus heb je geen vrienden, kennissen of mensen van de straat geplukt die bereid zijn om met jou te spelen, dan denk ik dat je A Way Out misschien maar links moet laten liggen.

Eenmaal een partner opgesnord vind je onze karakters Leo en Vincent, zittend in een vliegtuig, mijmerend over gedane zaken. We starten de flashbacks en de eerste speel-momenten in de gevangenis. Leo zit er al even en Vincent arriveert net.Deze eerste momenten voelen misschien wat sloom en traag aan, maar zijn bedoeld om de spelers langzaam maar zeker mee te nemen in de manier waarop Hazelight en EA de filmische beleving hebben neergezet.Van het gebruik van het split-screen concept tot de controls, alles word langzaam maar zeker helder en word je meegezogen in het verhaal van de twee heren.

Althans, als je je niet laat afleiden door wat kleine imperfecties, want dat zijn het. Geen grote dingen om je aan te ergeren of irriteren, maar gewoon een paar kleine “dingetjes”. Grafisch kan het zich niet meten aan de meeste AAA titels, en ja, de animaties zijn, ondanks de uitgebreide motion capturing wat houterig hier en daar, en ja, de mimiek in de gezichten is nauwelijks aanwezig en resulteert in stoïcijnse blikken, de controls zijn hier en daar wat lomp, maar is dit alles heel erg, wanneer het verhaal en de beleving zo centraal staan en degelijk zijn uitgewerkt? Nee, in onze ogen maakt dat allemaal niet zo veel uit.

Na deze opsomming van een iets wat perfectionistische auteur gaan we maar gauw verder naar waar het echt om draait in A Way Out, de bromance en het verhaal tussen onze twee helden, dit in samenhang met de spelervaring. Het intrigerende, maar van tijd tot tijd trage verhaal, meestal in de vorm van cutscenes, wordt afgewisseld door puzzel-achtige passages waarbij Leo en Vincent ieder hun eigen pad kunnen bewandelen, om uiteindelijk tot een gezamenlijke oplossing te komen.Een klein voorbeeld van die samenwerking is een iets wat cliché gevangenisscène. Beide heren in hun cel, waarbij de één op wacht staat en de bewakers in de gaten houdt, terwijl de ander een opening bikt in de wand achter het toilet.

Het gevoel van die bromance en saamhorigheid word getracht over te brengen aan de spelers door deze gezamenlijk en simultaan op knoppen te laten drukken om bijvoorbeeld omhoog te klimmen, voertuigen te besturen, deuren open te duwen of andere soortgelijke acties. Het is diezelfde saamhorigheid die je mogelijk vind in de kleine mini-games, her en der verspreid, zoals een potje darten, basketbal, honkbal of ouderwets 4 op een rij. Hoewel geen toegevoegde waarde voor het verhaal, wel voor het moraal.

Maar is daar dan wel tijd voor? Je bent toch uit de gevangenis ontsnapt? Je bent toch op de vlucht? Allemaal zeker waar, maar er is genoeg tijd om in de rustige periodes van het spel te genieten van alles er omheen. Even lekker terug naar de kneuterigheid, want voor je het weet moet je weer politieauto’s aan gort knallen met een shotgun, vanuit de oude pickup truck die jouw partner in crime bestuurd of met het zweet in je naad de nodige quick-time events afwerken. Om vervolgens de controller weer neer te leggen voor een stukje emotioneel filmisch vermaak.

En dan, als je denkt dat je alles gehad hebt, word er, nadat je verschrikkelijke cliché-scènes hebt doorgeworsteld een walgelijk einde aan het spel gebreid. Zonder al te veel te willen verklappen, want tot aan dit hele gebeuren is de game fenomenaal en de moeite waard, maar wordt alles wat de kracht van de game is verloochent. Wij zijn niet eerder door een game zo teleurgesteld in de laatste minuten.

Dat A Way Out niet iedereen kan bekoren, dat mag wel duidelijk zijn. De vele gameplay-elementen, waaronder de stealth-action, puzzle-passages, mini-games en quick-time events zijn prima gebalanceerd. Uiteraard lang niet zo goed als games die toegewijd zijn aan één van die elementen, maar daarom niet minder onderhoudend. Verder moet je natuurlijk vrienden, familie of vage kennissen bezitten die jou aardig genoeg vinden om met je samen te spelen. Vervolgens moet je een soort van interval-training aan emotie ondergaan, maar gelukkig die van het goede soort. Tot aan de laatste finale momenten. Een aanéén schakeling van clichés en het verwerpen van alles waar je zo hard voor gevochten hebt, laat ons met een zure nasmaak zitten. Ondanks dat, zullen wij A Way Out waarschijnlijk nog wel een keer gaan spelen, maar voorlopig even niet.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *