Wolfenstein: The New Order

William Joseph ‘B.J.’ Blazkowicz, geboren op 15 augustus 1911 in Amerika, als zoon van Poolse immigranten, speelde in 1992 de hoofdrol in de door Id Software ontwikkelde titel ‘Wolfenstein 3D’. Een titel die gamers van deze generatie misschien niets zegt, maar bij de wat oudere onder ons de nodige nostalgische gevoelens oproept. Om de game-reeks weer nieuw leven in te blazen is MachineGames, welke in 2010 de rechten voor de serie heeft gekregen, aan de slag gegaan en kunnen wij nu in Wolfenstein: The New Order het Nazi-scum weer het vuur aan de schenen leggen.

Het is het jaar 1946, de tweede wereldoorlog is nog in volle gang en de Nazi’s hebben niet stil gezeten. Met geavanceerde technologie lijkt het tij te keren in hun voordeel en gaan piloot Fergus Reid, Private Wyatt en onze hoofdrolspeler B.J. Blazkowicz daar een stokje voor steken. Zij belegeren het fort en tevens wapenlaboratorium van generaal Wilhelm ‘Deathshead’ Strasse, maar worden al snel gevangen genomen en komt onze ‘Blazko’ voor een belangrijke keuze te staan die het verloop van het verhaal verder bepaalt.

Na die keuze weten zij te ontsnappen, in de poging raakt Blazkowicz zwaar gewond aan zijn hoofd en wordt vervolgens ‘wakker’ in een gekkenhuis in Polen. Gerunt door een liefhebbende familie, een vader, een moeder en hun dochter, Anya Oliwa. Blazkowicz is 14 jaar lang een kasplantje, gevangen in zijn eigen lichaam, geen mogelijkheid tot communiceren, maar hij krijgt wel alles mee van zijn omgeving. De Nazi’s komen van tijd tot tijd mensen halen, mensen voor testdoeleinden en experimenten, maar op een gegeven moment is dit niet meer nodig. De familie van Anya wordt bruut vermoord voor de ogen van B.J.. Hij krijgt een vlaag van adrenaline door zijn lichaam en vind de kracht om uit zijn ‘coma’ te ontwaken. Hij red Anya en zij vluchten naar haar grootouders. Al snel leert hij dat het jaar waarin hij leeft inmiddels 1960 is en Amerika de oorlog verloren heeft. De Duitsers hebben gewonnen. Blazkowicz gaat opzoek naar gevangen verzetsstrijders en gaat opnieuw de strijd aan.

Het verhaal op zich is niet nieuw. We hebben het al meerdere keren gezien in films en games, maar de manier waarop het je als gamer deze keer gevoerd wordt is zeer onderhoudend. Het verhaal neemt je mee en je moet en zal weten hoe het B.J. Blazkowicz vergaat. Hoe hij zich door de Duitse linies weet te knokken en uiteraard of hij de wereld verlost van de Nazi-tirannie.

Een onderhoudend verhaal, het nostalgische gevoel van de Wolfenstein-serie en simpelweg het afknallen van Nazi’s is misschien wel het enige dat deze game bestaansrecht geeft, want het schort nog wel aan enkele aspecten. De gameplay is simpelweg verouderd en niet meer van deze tijd. Zo is de AI echt om te huilen en ondanks dat de tegenstanders zich soms achter muurtjes weten te verschuilen, blijven zij zichzelf aanbieden als ‘Kanonenfutter’, soms met hordes tegelijk.

Het neermaaien van deze hordes kun je smakelijk doen met de dual wield mogelijkheid die het spel bied. Niet één, maar twee (dezelfde) wapens ter handen nemen en de triggers door de controler knijpen geeft dan toch de nodige voldoening.

Een puntje van kritiek is tevens gericht aan de manier van het oprapen van items, zoals munitie, wapens, healtpacks, armor. Je moet precies op het juiste punt staan en op een knop drukken om het betreffende item op te pakken, daar waar je in Wolfenstein 3D er simpelweg overheen diende te lopen. Een extra handeling die zo nu en dan voor de nodige frustratie zorgt. Net zo frustrerend is de manier waarop objectives worden weergegeven. Iets te subtiel en soms rondweg onduidelijk, maakt het dat je zo nu en dan zult moeten backtracken en het level door moet struinen naar aanwijzingen die gemist zijn.

Het geluid kunnen wij kort over zijn. Met de soundeffects zit het prima en de soundtrack is onderhoudend genoeg. Soms een tikkeltje overheersend en zenuwachtig, maar die momenten zijn op één hand te tellen.

Als het gaat om de graphics dan stelt Wolfenstein: The New Order wel enigszins teleur. De cutscenes zien er uitstekend uit, maar het contrast als wij kijken naar details tussen deze en de feitelijke gameplay, is te groot. Op een PlayStation 3 of Xbox 360 had dit nog wel volstaan, maar op de PlayStation 4 hadden wij meer verwacht.

Ondanks dat Wolfenstein: The New Order op sommige vlakken wat te kort schiet, is het wel een vermakelijke game. Het verhaal is intrigerend, van tijd tot tijd zelfs gevoelig en emotioneel, al komt dit soms wat geforceerd over.

De gameplay is wat achterhaalt en de graphics zijn van soortgelijke strekking. Totaal niet de verwachting die wij hadden, maar misschien zijn wij daar wel de fout in gegaan. Deze game moet je zonder al te veel verwachting in steken en gewoon lekker Nazi’s afknallen. Alleen dan zul je verbaast worden door de diepgang van het verhaal en vervagen alle onhebbelijkheden die deze nieuwe Wolfenstein rijk is.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *