Catherine

Vincent Brooks, de hoofdpersoon in ‘Catherine’ komt over als een uitzichtloze man van 32 jaar oud, software-ontwerper en heeft al enkele jaren een relatie met zijn vriendin Katherine (die met een ‘K’) welke de laatste tijd toch wat klapperende eierstokken krijgt, veel over trouwen begint en het tijd vind dat hij haar familie ontmoet.

Rond die periode beginnen ook de vreemde dromen van Vincent zich te openbaren. Hij vindt zichzelf in een bizarre wereld van bouwstenen. Blokken moeten worden gestapeld als torens die lijken te reiken tot in het oneindige. Dat lijkt allemaal vrij relaxt, maar toch zit er een grote vorm van druk achter, want hij moet blijven klimmen terwijl de onderste rij blokken om de zoveel tijd naar beneden stort. Daarbij komt ook nog het feit dat wanneer Vincent sterft in zijn droomwereld, hij ook zal sterven in de echte.

De gameplay van deze droomwereld beslaat ongeveer de helft van het spel. Al zal je daar het grootste deel van je tijd doorbrengen vanwege de soms tergend moeilijke puzzels. De eerste paar levels zal men met relatief gemak door komen om vervolgens bij een level aan te komen die betiteld kan worden als onmogelijk. Deze zal je dwingen tot het vinden van een oplossing en het uitvinden van nieuwe technieken, maar na het halen van dit level zal het gevoel van overwinning zo groot zijn, dat je je waant als een waar blokkenschuif-trappenbouw-genie.

De wetenschap van het duwen en trekken aan blokken is ingewikkelder dan het klinkt. De blokken zijn onderhevig aan een scheve vorm van zwaartekracht. Ze zullen op de grond vallen als ze niet ondersteund worden, maar de aanraking met een ander blok op de rand (dus niet het volledige zijvlak) is al genoeg. Soms zorgt dit voor onverwachte instortingen en word de speler weer gedwongen tot het vinden van een nieuwe route naar boven.

Daarnaast is er een variatie aan blokken. Er zijn ijsblokken waar men over uitglijdt. Bomblokken, die omringende blokken doen exploderen. Zware blokken, die bijna niet te verplaatsen zijn en zo kunnen wij nog wel even doorgaan, maar het geeft de speler in ieder geval genoeg stof tot nadenken in zijn of haar bijna onmogelijke klim naar boven.

Catherine is uitdagend in de moeilijkheidsgraad. Het tergt spelers met belachelijke opstellingen van blokken, waardoor de speler enkele seconden het gevoel van wanhoop krijgt, vervolgens constateert dat de grond onder hem verdwijnt, de drang om te overleven het over neemt en Vincent de juiste weg naar boven laat bewandelen.

De controls zijn simpel, met de directie toetsen of de analoge stick stuur je Vincent een bepaalde kant op en met een druk op de knop verplaatst hij een blok. Er is alleen één uitzondering. Vincent heeft de mogelijkheid om aan de rand van de blokken te hangen en zich weer op te hijsen. Als Vincent met zijn rug naar de camera is gedraaid dan zijn de controls normaal, druk je op links en hij gaat naar links, druk rechts en hij gaat naar rechts. Niet heel moeilijk dus. Als hij zijwaarts is gericht of met zijn gezicht naar de camera, is het soms moeilijk om te bepalen welke kant hij op gaat. De besturing verandert van blok tot blok, dus duwde je hem in een richting, dan kan het zo maar zijn dat die zelfde richting nu omgedraaid word en hij weer een stap terug doet. Het blijft een rare droom.

Tijdens elke nachtelijke klimpartij, in totaal acht, krijgt Vincent tussendoor tijd om te rusten bij de zogenaamde ‘Midway-points’, waar hij kan kletsen met andere klimmers die zijn gedegradeerd tot dezelfde terugkerende nachtmerrie. Alle andere klimmers zijn schapen. Vincent is geen schaap, nou ja, wij zien hem niet als schaap, maar de andere schapen zien zichzelf ook niet als schaap, maar alle andere wel. Volg je het nog? Een kerk klok luidt onophoudelijk. Er is niet echt een kerk, maar er is een soort van biechtstoel, waar men na elke klimsessie een gewetensvraag moet beantwoorden en weer doorgaat naar de volgende serie blokken.

Zoals eerder al gezegd, de nachtmerries zijn slechts de helft van het spel. Een groot deel van het materiaal voor het onderbewuste van Vincent komt uit de ‘echte’ wereld. Dit deel van het spel is veel rustiger en meer gebaseerd op dialogen dan de dromen. Elke dag in het leven van Vincent word gestart met een aantal cutscenes voor dat hij zich stort in het café de Stray Sheep, waar hij de de rust en zijn heil zoekt in de fles.

Die heil en rust vind hij echter niet, dankzij zijn drie beste vrienden en de rest van de gasten in het café, die zijn hoofd vullen met nog meer stress en twijfels. Sommige mijmeren over de kronkels des liefde of het verschil tussen de geslachten. Anderen bieden theorieën over de bijzondere golf van sterfgevallen die lokale mannen dood in hun slaap vanwege rare nachtmerries.

Voor degenen die alleen maar blokken willen stapelen en geen zin hebben in die dialogen kunnen dit overslaan door naar buiten te stappen. Echter, deze dronken dialogen zijn een essentieel onderdeel van de kracht van ‘Catherine’. Ze bieden misschien op het eerste oog weinig tot geen betekenis, maar worden in latere dromen weer netjes aan elkaar geregen.

In de Stray Sheep ontmoet Vincent de beeldschone blonde Catherine (met een ‘C’) welke gelijk helemaal smoor verliefd op hem lijkt te zijn. Wanneer Catherine tegenover hem gaat zitten, ziet hij één bonk pure sex. Ze is niet bewust van haar macht over hem, noch is ze bang om het te gebruiken. Na weer een nachtmerrie schrikt hij wakker en vind de jonge blonde schone naakt naast hem in bed.

Dus Vincent krijgt het moeilijk. Geeft hij zich over aan de stabiliteit van het huwelijksleven met zijn partner Katherine, welke hij nu wel of niet van zijn slippertje moet vertellen, of geeft hij zich over aan zijn lust voor het jonge grietje, die ondeugende foto stuurt naar zijn telefoon? Het voelt alsof hij bedaard in beide gevallen. Deze vrouwen zijn er nou eenmaal en Vincent wordt mee gesleurd in de opschudding die deze situatie met zich meebrengt.

Bij elke nieuwe wending in het liefdesleven van Vincent’s word zijn gekwelde geest uitgebreid met deze gebeurtenissen en zetten vervolgens het toneel voor de meeste epische momenten van het spel, de boss-fights welke het einde kenmerkt van elke nacht.

Voordat Vincent wakker word op een bepaalde dag, moet hij een toren beklimmen terwijl hij achtervolgd word door een enorme manifestatie van zijn ergste angsten. In de nacht na dat Katherine hem voorstelt te gaan trouwen word hij opgejaagd door een heks die probeert om hem vast te pinnen met een vork.

De nacht dat hij Catherine ontmoet, word hij achtervolgd door de onderste helft van het lichaam van een vrouw met de mond van een grommend beest tussen haar benen. Het is een geweldige motivator. Er is niets enger dan een scheermes-getand kruis om je stevig door te laten klimmen.

In deze grote krachtmetingen gaat het niet alleen om de flitsende special effects. Dit spel heeft stijl. Het doet meer dan de speler overrompelen met grafisch geweld en veel bombarie. ‘Catherine’ confronteert ons ook met een kijkje in de menselijke psyche en al zijn kronkels.

De psyche in ‘Catherine’ is een gespleten persoonlijkheid. De Vincent die wij overdag zien is een zielig figuur. Hij is verlamd door zijn onvermogen om een beslissing te nemen. In de droomwereld is Vincent praktisch en een iconisch figuur. Al spelende in deze droomwereld begroet je Vincent als een innovatieve klimmer en bied hij steun en inspiratie aan de mede-schapen. Het leven biedt u een aantal splitsingen, ‘Catherine’ suggereert dat alleen bij het kiezen van een weg vooruit je een eigen identiteit krijgt. In het geval van onze hoofdrolspeler, Vincent, is het het verschil tussen een simpele voorbijganger of een ware held.

Het spel zal de aandacht van de speler vestigen op de prachtige rariteiten en weet een intrigerend verhaal neer te zetten. Grafisch geen meesterwerk, maar dat hoeft ook niet. De puzzels zijn uitdagend en soms zelfs onmogelijk te noemen, helemaal op de hoogste moeilijkheidsgraad, maar het euforische gevoel bij het slechten van zo een puzzel is erg groot. Zoals gezegd, het verhaal houd je in zijn greep en je wilt alleen maar weten hoe jouw keuzes de beide werelden van Vincent beïnvloeden. Dit heeft ons er toe doen zetten dat wij de game inmiddels al drie keer doorgespeeld hebben. ‘Catherine’ een nachtmerrie waarvan je hoopt nooit te ontwaken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *